Arun en Anjali hebben tot nu toe ongeveer 40 geadopteerden met hun biologische ouders herenigd.
Mona Lisa Das dinsdag 08 november 2016 – 20:00
Tegen de laatste week van oktober 2016 kwam Jyothi Svahn, de reis van een Zweedse staatsburger om haar biologische vader te vinden, tot een einde. Tijdens een reünie vol tranen, ontmoette Jyothi, die vanuit Zweden was ingevlogen, haar vader Dasharatha Rao na 23 lange jaren in zijn huis in Chamrajpet, Bengaluru. “De innerlijke vrede waar ik naar verlangd had, kwam bij mij”, vertelde Jyothi aan The News Minute. Maar achter het gelukkige einde, schuilde maandenlang hard werk en doorzettingsvermogen. In het specifiek door twee mensen, Arun Dohle en Anjali Pawar, die de reünie mogelijk maakten.
Anjali (links) met Arun; Against Child Trafficking / Facebook Arun, mede-oprichter van NGO Against Child Trafficking ( ACT ), is zelf een geadopteerde die 17 jaar lang heeft moeten vechten om toegang te kunnen krijgen tot de originele documenten met betrekking tot zijn biologische moeder.
In 1973 adopteerde een Duits echtpaar Arun, toen hij nog maar twee maanden oud was, vanuit Kusumbai Motich en Mahila Seva Gram (KMMSG) in Pune. Zijn moeder had hem naar verluidt opgegeven omdat ze niet getrouwd was op het moment dat ze hem baarde. Arun, een financieel adviseur, begon de zoektocht naar zijn wortels rond zijn vijfentwintigste, maar al zijn verzoeken om zijn adoptiedocumenten te verkrijgen, werden door het weeshuis verijdeld.
Hij gaf niet gemakkelijk op, Arun nam het gevecht volledig voor zijn rekening, wat leidde naar het Supreme Court of India, dat hem in een historisch oordeel in 2010 toegang gaf tot de archieven. Drie maanden later ontmoette hij zijn moeder voor de eerste keer toen ze in een restaurant tegenover elkaar zaten. “Ik begrijp hun pijn”, verteld Arun.
Hoe het allemaal begon: Tijdens zijn zoektocht naar zijn biologische moeder is Arun in 2008 begonnen met ACT. Dit was ook op hetzelfde moment dat het centrale onderzoeksbureau een van de grootste smokkelzwendels in India aan het onderzoeken was. Illegale adoptie-rackets rondom Chennai hadden 305 kinderen gekidnapt en weggegeven voor adoptie aan mensen in Australië, Nederland en Amerika. ACT hielp het CBI een paar van deze kinderen vinden.
Nagarani en Kathiravel
Nagarani en Kathiravel Op een avond in 1999 hadden Kathiravel, een arbeider, en zijn vrouw Nagarani matten uitgerold buiten hun hut in Pulainthope Colony in Chennai. Het gezin sliep gelukzalig, maar werd wakker met de gruwel dat hun anderhalf jaar oude zoon, Satheesh, was ontvoerd. Jaren van onderzoek (door CBI, dat werd bijgestaan door ACT) hielpen Satheesh naar Zwolle-Lelystad in Nederland op te sporen. Satheesh was inmiddels Rohit Shivam Bissesar, een peuter die geen herinneringen had van zijn biologische ouders. Ondanks een dappere strijd heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Nederland nooit toestemming gegeven voor een DNA-test.
Dekla Selvam In 1996 liet Dekla Selvam, een vissersvrouw uit Kanyakumari, vier van haar kinderen achter bij Malaysian Social Service, die haar beloofde hen kwaliteitsonderwijs in het buitenland te geven. Ze was ontsteld om later te ontdekken dat ze waren opgegeven voor adoptie. “We hielpen Dekla om haar kinderen Kapil en Lisa te traceren die tegen die tijd de namen Miquel en Melissa droegen. De adoptie verliep niet goed en de kinderen waren in de Nederlandse staatszorg geplaatst. Op een dag nam iemand de kinderen mee naar Dekla. Onze Indiase collega ging ook daarheen. Melissa wilde meer tijd met haar moeder doorbrengen, maar dit was niet toegestaan, “zegt Arun. Tot dusver heeft zijn organisatie ongeveer 40 geadopteerden met hun biologische ouders herenigd, zowel in India als in andere landen, waaronder Ethiopië. Volgens Arun zijn er bijna 40.000 adoptiekinderen buiten India en kennen slechts een paar honderd hun wortels. En veel van hen zijn op zoek naar hun ouders. “We hebben veel verzoeken van mensen die ons vragen om hun ouders op te sporen.” Al jarenlang werkt Arun aan het tegengaan van illegale adopties en mensenhandel, vooral dat van Indiase kinderen.
Fatima en Salya, wiens kinderen ook waren gekidnapt
Visies op adoptie
Anjali Pawar, een advocate en president van NGO Sakhee, staat ACT al enkele jaren bij. Sommige van de opmerkingen die ze heeft gemaakt tijdens het werken aan deze gevallen is dat ongehuwde moeders hun kinderen meestal willen houden, maar vaak ‘overtuigd of zelfs bedreigd’ worden om ze op te geven. “En dus moet de moeder leven met een gevoel van schuld,” verteld ze. Anjali vindt dat adoptie geen maatregel is om kinderen te beschermen en zelfs als het kind wees is, is er altijd een andere optie binnen de familie die hij / zij wellicht heeft. Maar wat als het kind geen contact heeft met andere familieleden? Zulke gevallen zijn er maar heel weinig, zegt ze.
Arun verteld dat als de ouders niet voor hun kinderen kunnen zorgen, ze in een pleeg –of thuiszorg moeten worden geplaatst. ‘’ Ouders kunnen een tijdelijke crisis doormaken, die in de toekomst mogelijk wordt opgelost. Het is de taak van de overheid om ouders of alleenstaande moeders te helpen bij het zorgen voor hun kinderen,’’ stelt hij.
Beiden zijn ook van mening dat adoptie een extreme maatregel is en dat interlandelijke adoptie niet alleen kinderen van hun ouders scheidt, maar ook een permanente schade veroorzaakt op het gebied van taal en identiteit. In het geval van Jyothi zegt ze dat hoewel haar adoptieouders ondersteunend waren, ze het moeilijk had om zich aan te passen in het land. “Ik heb mijn familie in India gemist.”
Jyothi ontmoet haar vader
Arun gaat verder door interlandelijke adoptie gelijk te stellen aan mensenhandel, omdat “er zoveel geld in het proces is betrokken”. Hij vermeldt echter dat de regels aan het veranderen zijn en dat we een onafhankelijk bureau in India nodig hebben dat geadopteerden helpt.
Uitdagingen
“Regeringsautoriteiten vechten tegen ons. De adoptiemaffia is bij deze business betrokken. En we hebben geen financiering beschikbaar, “zegt Anjali. Op de avond van Jyothi’s reünie wachten Arun en Anjali in het restaurant van het hotel om haar en nog een paar vrienden te ontmoeten.
“We hadden zelfs geen geld om een hotelkamer te boeken toen we hier kwamen,” lacht Anjali droog. Ze gebruikten uiteindelijk de creditcard van een vriend. De meeste financiering van ACT gebeurt via giften. “We kunnen slachtoffers niet in rekening brengen”, voegt Arun toe.
