Misschien was ik zoals jij…
Wanneer ik 14 jaar oud was, ervaarde ik voor het eerst de serieuze wens om naar India te gaan. Het gebeurde niet totdat ik klaar was met school.
In het jaar 1993, vertrok ik voor de eerste keer naar India, voor drie maanden. Het was natuurlijk een geweldige ervaring, en natuurlijk probeerde ik te zoeken. Tevergeefs.
Mijn weeshuis heette Mahila Seva Gram. Zij vertelden me dat er geen gegevens waren. De ziekenhuisregistratie, het geboorteregister. Ze gaven me de naam van mijn moeder, maar het adres was van het weesthuis zelf.
Wow! Wat kon ik doen? Niet veel….het was een nieuw land, ik kende de cultuur en de taal niet.
In 1996 reisde ik opnieuw naar India, samen met mijn partner. Het was een onrustige ervaring en tegen het einde belandden we in de stad Pune. Het is niet leuk om te ‘’zoeken’’, maar tegelijkertijd niet te zoeken and te proberen vakantie te vieren. Ik kon het gewoonweg niet. Ik kon onmogelijk ontspannen en relaxen.
In 1999 kreeg ik mijn eerste computer met toegang tot het internet. Ik begon op het internet te zoeken. Ik kon het niet weerstaan. Ik zocht op internet naar alles wat ik kon vinden over adoptie. Er bestond destijds geen Google, Webcrawler was de beste keuze.
Ik vond Peter F. Dodds en Bastard Nation. Ik probeerde het adoptieproces te reconstrueren.
Al snel dacht ik dat ik mijn afstandsverklaring ergens in de Bombay High Court moest zijn. Maar hoe kom je daaraan? Vanuit Duitsland?
Ik wendde me tot e-groepen. Als geadopteerde werd ik in de eerste instantie hartelijk verwelkomd door de adoptie gemeenschap. Of beter gezegd, door de ‘ adoptie-ouder gedomineerde groepen’. Er was iets mis. Ze vertelden me dat zoeken in India onmogelijk is. Ik zou mijn moeder pijn doen, zeiden ze. Ze is nu gelukkig getrouwd. Enzovoorts.
Hetzelfde verhaal dat je waarschijnlijk al zo vaak hebt gehoord. Er zijn geen dossiers in India, er was geen wet, er is geen manier.
Eigenlijk was het vreemd. Maar ik gaf het nooit op. Ik besprak, debatteerde, werd uit de groepen gegooid. Ik ben GESCHRAPT en gecensureerd.
Rond het jaar 2001 werd de drang ondraaglijk. Mijn baan heeft er ernstig onder geleden. Ik zal je de details besparen. Uiteindelijk zei een therapeut tegen mij: ‘’Misschien moet je naar je moeder zoeken!’’
Zeven jaar lang had ik geprobeerd om het te begraven. Ik was een financieel adviseur. In de verkoop eigenlijk, het ging goed, heel goed zelfs, ondanks dat ik de halve dag voor het computerscherm hing. Ik was een zelfstandig ondernemen. Dus ik kon alles doen.
Ik kwam om negen uur ’s ochtends op kantoor. Meestal zou ik rond een uur of tien, of zelfs middernacht thuiskomen.
Dus daar was ik. Jong, dynamisch, slim, goed verdienend, veel meer dan mijn leeftijdsgenoten. Ik dacht dat de wereld van mij was.
Ik begreep het ‘’sociale stigma’’. Mijn moeder was ongehuwd. Waarschijnlijk was ze nu getrouwd. Maar wat dan? Het weeshuis had discreet contact met haar op kunnen nemen.
Ik zou het zeker accepteren als ze niets met mij te maken wilde hebben.
Ik was in ieder geval blij dat ik werd geadopteerd. Ik heb een geweldige jeugd gehad. De beste adoptieouders.. maar er was iets mis.. iets bleef tergend.
Langzamerhand ontdekte ik ‘’kinderhandel’’. Ik hou van mijn adoptieouders en natuurlijk heb ik veel respect voor mijn adoptieouders in het algemeen. Maar iets klopte er niet. Er waren artikelen over kinderhandel. Schandalen, van het kopen en verkopen van kinderen. Toen vertelde een Duitse adoptiemoeder mij over haar verhaal, hoe haar geadopteerde kind haar vertelde dat haar moeder nog leefde en beloofde haar op te halen.. maar het papierwerk verklaarde dat de moeder overleden was! – Dit was afkomstig van de Missionaries of Charity. Moeder Theresa’s organisatie. Let op, als kind schepte ik op over dat ik was gered door moeder Theresa. Ze was heilig en goed. Althans, dat dacht ik.
Tegelijkertijd zou ik met mijn adoptieouders discussieren over e-groepen. Yahoo-groepen. Zoals bijvoorbeeld het Duitse ‘’Adoptionsforum’’ van ICHILD. Aanvankelijk was ik onder de indruk van de Amerikaanse adoptiegemeenschap. Zij hadden cultuurbezit kampen. Zij eerden hun afkomst. Wauw. Zij probeerden de cultuur aan hun kinderen te laten zien. Ik had geen idee over India. Eigenlijk hadden mijn ouders dit zo nu en dan geprobeerd, maar ik verwierp het. Ik wilde een blank, Duits, wit kind zijn. Verdomd dat bruine gezicht in de spiegel. In 2001 reisde ik naar India. ‘’Laten we het nu oplossen.’’ Zei ik. Ik wist zeker dat ik het binnen 6 weken kon oplossen. Gemakkelijk, voor zo’n succesvolle man als ik. Hier zijn we. 16 jaar later. Helemaal niet opgelost. Veel open vragen. De aanzet om nu echt verder te kijken dan mijn eigen adoptie kwam dankzij adoptieouders en het personeel van adoptiebureaus – van wie velen verdedigend reageerden, zelfs aggressief werden wanneer ik vragen stelde. Eigenlijk zocht ik slechts naar antwoorden. Ik was op zoek naar hulp. Maar ik was uit de e-groepen verbannen. Zoek het op, veel van de berichten bestaan nog steeds. Het is tot op de dag van vandaag een boek waard.
Het maakte me gek dat adoptieouders de problemen bij adopties bleven ontkennen. Natuurlijk heeft mijn weeshuis me niet geholpen. Zij hebben me voor de gek gehouden. Maar ze waren zo aardig voor me. Echt heel leuk. Ik voelde me begrepen, maar het mocht niet baten. De doorbraak kwam met Gita Ramaswamy. Een activiste voor vrouwen en kinderrechten die de strijd om de verkoop van kinderen uit de Lambada-gemeenschap in Andrha Pradesh heeft stopgezet. ‘’ Ha!’’ Zei ze, ‘’na zo veel pogingen om de wet te vinden.. Hey Arun, dit is de ‘wet’, en in de wet staat dat je adoptieouders RECHT hebben om te weten wie je moeder is. ‘ Ik liep jarenlang van de ene pilaar naar de andere. Voor de gek gehouden door alle adoptie-pruiken. Ja, de beroemde. Degenen die met wie je zou eindigen als je dit alleen zou proberen. Ze was vastbesloten om me te helpen. Het bracht me geen vrienden in de adoptiegemeenschap. Haar kameraden verzetten zich tegen mensenhandel en gingen op weg naar de Supreme Court of India. Zij, en de activisten van Andhra Pradesh, werden door de ICHILD-gemeenschap als VIJANDEN beschouwd. Maar dat is een ander verhaal.
Gita was degene die mijn eigen land voor mij opende. Uiteindelijk ook voor jou. Ze verbond me met de juiste mensen en uiteindelijk diende ik een strafzaak in tegen mijn weeshuis. Het kostte me 2003 tot 2010. 7 jaar… Onnodig om te zeggen dat het mijn bedrijf in de financiele advies sector heeft vernietigd. Onnodig om te zeggen dat ik iedere hoorzitting bijwoonde. Onnodig om te zeggen dat ik andere #cribmates heb geholpen. Natuurlijk deed ik dat. Ik keek verder dan mijn individuele verhaal. Zo werd bijvoorbeeld mijn adoptiezus in 2005 herenigd. Zo veel gevallen heb ik opgelost als een nevenactiviteit, zelfs voor mijn eigen geval. Wat dreef en drijft mij? MIJN ZOEKEN… het is wat het is. Geloof me, ik weet hoe boos het je kan maken. Vertrouw me, ik hou van mijn adoptieouders, zoals jij ook mag doen. Niets is hier gemakkelijk. Er is geen zwart en wit. Alhoewel, zwart en wit kan soms handig zijn om duidelijkheid te krijgen.
Ja, ik gaf mijn ‘’leven’’ op voor mijn zoektocht en uiteindelijk ook voor jouw zoektocht. Ik wil gerechtigheid. Gerechtigheid voor jou en mij. Wij zijn #cribmates Maar je zal niet door dezelfde rotzooi te hoeven gaan als ik.. Dit is wat de media over mij heeft gezegd.. Lees het zelf en laat je onderbuikgevoel de rechter zijn… Heb ik alles te ver doorgevoerd? Misschien.. maar ik hielp om het systeem te veranderen. Ik heb geholpen om het voor ons open te stellen. Ik hoop dat je hier gebruik van maakt.
Arun Dohle
2017
